Zbudowany na pocztąku XIII w., ale wzmiankowany dopiero 1283 r. Był częściowo odnowiony w póżnym średniowieczu (sklepienia). Został powiększony od północy o jednonawowe barokowe wnętrze z zakrystią ok. 1696 r. Był przebudowany w latach 1729-1930, restaurowany w 2 poł. XIX w. (absyda zachodnia), a remontowany w 3 ćw. XX w. Najstarsza romańska część kościoła jest murowana z granitu, jednonawowa, rozdzielona w połowie ścianką lektorium zakonnego (1729-1730), z węższym prezbiterium zamknięrym pólkolistą absydą z dwuwieżową fasadą zachodnią, nakryta dachami dwuspadowymi i cebulastymi chełmami z latarniami na wieżach. W prezbiterium i absydzie w 1968 r odsłonięto fragmenty polichromii z końca XIII w i z XIV w.. W pólnocnej ścianie nawy znajduje się półkolista arkada otwarta do czworobocznego salowego barokowego wnętrza. Barokowe wyposażenie wnętrza pochodzi z pocz. XVIII w.